نان روزانه ۷ اسفند ۲۶ فوریه

تفسیر خروج فصل ۶

۶: ۱-۱۲ خداوند با مهربانی سخن شرم آور موسی را پاسخ داد، ابتدا او را مطمئن ساخت که فرعون اسرائیلیان را رها خواهد کرد زیرا او به دست قوی خدا مجبور به این کار خواهد شد. سپس او به موسی یادآوری کرد که او در وهله اول خود را در مقام الشدای یا خدای قادر مطلق بر پاتریاخها ظاهر ساخته است و نه یهوه که نامی شخصی برای خدای متعهد به عهد خود است. به نظر می‌رسد که مقصود در اینجا این است که او اکنون خود را به شکلی جدید به عنوان خداوند آشکار ساخته است – یعنی قدرتی جدید برای رهایی قوم خود.
او عهدی بسته بود و اکنون می‌خواست با رهایی بخشیدن اسرائیل از مصر و بردن آنها به سرزمین موعود عهد خود را تحقق بخشد. به هفت «خواهم» در آیات ۶ الی ۸ توجه نمایید. نام «یهوه» قبلاً هم مورد استفاده بود، اما اکنون اهمیت تازه‌ای به خود گرفته بود. به ۲۵ ضمیر شخصی‌ای که خدا در این آیات استفاده می‌کند توجه نمایید، که همه تأکیدی هستند بر اینکه او چه کرده است، چه می‌کرد و چه خواهد کرد. به نظر می‌رسد موسی هنوز به عمق موضوع پی نبرده بود، و به بی کفایتی خود می‌اندیشید. پس از اینکه باز هم خدا به او اطمینان بخشید، او کلام خداوند را اطاعت کرد (باب ۷). «لبهای نامختون» در آیات ۱۲ و ۳۰ به معنای لکنت زبان است. موسی خود را سخنران بزرگی نمی‌دید.

۶: ۱۳-۳۰ نسب نامه‌های آیات ۱۴-۲۵ به رئوبین، شمعون و لاوی، اولین پسران یعقوب محدود هستند. نویسنده قصد ندارد که نسب نامه‌ای کامل ارایه کند، بلکه نسل موسی و هارون را دنبال کند. از این رو او به سرعت از رئوبین و شمعون می‌گذرد تا به طایفه کاهنان برسد