نان روزانه ۵ اردیبهشت ۲۵ آوریل

تفسیر لاویان فصل ۲۴

۹ – قانون مراسم و اخلاقیات (باب ۲۴)

در باب ۲۳ اعیاد سالانه شرح داده شدند. اکنون به خدمات روزانه و هفتگی پرداخته می‌شود.

۲۴: ۱-۹ روغن زیتون صاف کوبیده را باید در چراغدان طلایی به حضور خداوند می‌سوزاندند. دوازده گرده (قرص نان) باید در دو ردیف بر روی میز نان تقدمه می‌گذاشتند، و هر سبت جایگزین می‌شدند. کندر که در آیه ۷ بدان اشاره شده است متعلق به خداوند بود. زمانی که نان کهنه را بر ‌می‌داشتند و به عنوان غذا به کاهن تقدیم می‌کردند، کندر به یهوه تقدیم می‌شد.

۲۴: ۱۰-۲۳ سپس به طور ناگهانی واقعه پسر یک زن اسراییلی که پدرش مصری بود، به علت کفر گفتن به خدا سنگسار شد را می‌خوانیم (آیات ۱۶: ۱۰-۲۳). این رویداد حاکی از آن است که شریعت برای تمام کسانی که در اردوگاه اسراییل بودند یکسان بود، چه یک یهودی اصیل بود یا خیر (آیه ۲۲). این عبارات نشان می‌دهند که کفر نیز همچون قتل مستحق مرگ بود (آیات ۱۴: ۱۴، ۱۷، ۲۳). احتمالا آیه ۱۶ حکم کفرگویی بوده است، که یهودیان با گفتن این سخن آن را نقل می‌کردند «ما شریعتی داریم و موافق شریعت بر ما واجب است که بمیرد زیرا خود را پسر خدا ساخته است» (یوحنا ۱۹: ۷) همچنین نشان می‌دهد که قوم می‌توانستند برای برخی دیگر از تخلفات غرامت بپردازند (آیات ۱۸، ۲۱) سرانجام این واقعه نشان می‌دهد که:

اجرای حد شرعی و قصاص از اصول بنیادین شریعت بود؛ اعمال غلط باید درست می‌شدند. ملایمت شریعت را بدنام می‌کرد. امروزه دنیای غرب به طور جدی با قانون قصاص بر خورد نمی‌کند، اما افراد متفکر از آن غافل نیستند. (الف) در دنیای باستان، مجازات برای یک تخلف غالباً متناسب با آن تخلف نبود. از اینرو قصاص گامی بزرگ در راه عدالت حقیقی بود. (ب) علاوه بر این، مجازات ترمیمی – گزینه‌ای که غالباً پیشنهاد شده است – از ذهنگرایی رنج می‌برد. چه کسی است که می‌تواند تشخیص دهد انسانی احیا شده است و آماده است به جامعه بپیوندد؟ شاید شرایط امروز آسان شده باشد، اما تکلیف فردا چیست؟ عدالت واقعی، چشم است (و نه بیشتر) به عوض چشم (یادداشتهای روزانه انجمن کتاب مقدس(.
در آیات ۱-۹ تصویری از اسراییلی که مد نظر خدا است را می‌بینیم. در آیات ۱۰-۱۶ مرد کفرگو تصویریست از اسراییل آینده (قدوس) را کفر و ناسزا می‌گویند (خون تو بر ما و بر فرزندانمان باشد)