نان روزانه ۲۰ دی ۱۰ ژانویه

تفسیر دوم تواریخ فصل ۷

۷: ۱-۷ به محض اینکه سلیمان دعایش را به اتمام رسانید، آتشی از آسمان آمد و قربانیهای سوختی را فرو برد، و جلال خداوند معبد را پر ساخت. مردم ابر جلال خدا را دیدند که بر روی معبد پائین آمد، و بر زمین افتاده و خدا را ستایش کردند.
سپس سلیمان همراه با مردم هزاران گوساله و گوسفند را به حضور خداوند، قربانی نمودند.
کاهنان به کار خود مشغول شدند، لاویان آلات موسیقی را که داود پادشاه برای ستایش خدا ساخته بود، نواختند و کاهنان نیز در مقابل آنان کرناهای خود را نواختند، و همه مردم ایستاده به این صحنه پرشکوه نگاه می‌کردند. مذبح برنجین برای آن همه قربانیها بسیار کوچک بود.

۷: ۸-۱۰عید تخصیص به مدت هفت روز ادامه داشت که شامل روز کفاره نیز بود. و سپس به دنبال آن جشن خیمه‌ها برگزار شد و بعد از آن سلیمان مردم را مرخص نمود.

۷: ۱۱-۱۶ بعد از اینکه سلیمان کار خانه خداوند و خانه خود را تمام کرد، خداوند در شب بر او ظاهر شد تا وعده‌ها و اخطارهای خود را به او اعلام نماید. خدا به سلیمان گفت در صورتی که مردم دچار قحطی، ملخ، یا وبا شوند، متواضع و طالب روی او باشند و از راههای بد خود باز گشت نمایند. آنگاه خدا گناهانشان را خواهد آمرزید و احیائشان خواهد نمود. آیه ۱۴ را می‌شود آیه طلائی سراسر کتاب دوم تواریخ ایام نامید. هر چند که این آیه نخست قوم برگزیده اسرائیل را مخاطب قرار داده است، می‌شود آن را به درستی به اقوامی که دارای میراث کتاب مقدسی می‌باشند، تعمیم داد. این آیه طریق مطمئنی است برای احیاء شدن و تازه شدن در تمام زمانها. اگر مردم شرایط خداوند را رعایت کنند وعده‌های خدا مطمئناً تحقق خواهد یافت.
تفسیر جی. باترون پاین از این آیه چنین است:
«این آیه پر شکوه، این معروفترین آیه در کتاب تواریخ ایام آنچنان به بیان اقتضائات خدا برای برکت یافتن قومها پرداخته است، که در هیچ کجای دیگر کتاب مقدس نظیرش یافت نمی‌شود، خواه در دوران سلیمان و خواه عزرا و خواه در زمانه ما، این آیه نافذ و جاری است. کسانی که ایمان دارند باید گناهان خود را ترک کنند، از زندگی متمرد خود، بازگشت نمایند و خود را تسلیم کلام و اراده خدا بنمایند. تنها و تنها در این صورت است که خدا قوت خود را از آسمان خواهد فرستاد.»

۷: ۱۷-۲۲ خداوند به سلیمان گفت در صورتی که با او سلوک نماید، کرسی سلطنت او را، استوار خواهد ساخت و نسلهایش بر تخت پادشاهی او خواهند نشست. اما اگر سلیمان و مردمش خدا را به خاطر خدایان غیر ترک کنند، به اسارت خواهند رفت و خدا معبد را چنان ویران خواهد کرد که تبدیل به اسباب مسخره و شهادتی باشد در میان سایر قومها مبنی بر اینکه اسرائیل خداوند را ترک کردند و به چنین سرنوشتی دچار شدند.
از آیه شانزدهم پیداست که معبد برای همیشه پا بر جا خواهد بود، در حالی که معبد در سال ۵۸۶ قبل از میلاد، ویران شد. توضیح آن البته این است که وعده خدا در رابطه با پایداری معبد مشروط بود به وفاداری و اطاعت قوم اسرائیل. آیات ۱۹ و ۲۰ اخطاری است مبنی بر اینکه اگر مردم بت پرست شوند، خدا معبد را ویران خواهد نمود