نان روزانه ۱۷ فروردین ۶ آوریل

تفسیر لاویان فصل ۵

۵: ۱-۱۳ سیزده آیه اول باب ۵ به نظر توصیفی از قربانی جرم باشند (نگاه کنید به آیه ۶)، اما عموماً پذیرفته‌اند که این آیات درباره دو درجه از گناه سخن می‌گویند. علت آنکه آنها را با قربانی جرم یکی نشمرده‌اند آن است که ذکری از غرامت، که جزئی مهم از قربانی جرم بود به میان نیامده است. (با اینحال، اذعان شده است که آیات ۱-۱۳ ارتباط نزدیکی با قربانی گناه و جرم دارند).
این قربانی‌ها به جای اینکه با طبقات گوناگون افراد سر و کار داشته باشند، انواع مختلف گناه را پوشش ‌می‌دادند: آیه ۱ مردی را توصیف می‌کند که از جرمی آگاهی دارد، اما با اینحال پس از اینکه از آن جرم اطلاع حاصل کرد، نخواهد در مقابل کاهن و یا قاضی شهادت دهد و سوگند یاد کند مجرم است. مسیح به عنوان یک عضو یهودی زیر شریعت، هنگامی که کاهن او را قسم داد شهادت را ادا کرد (متی ۲۶: ۶۳-۶۴). آیه دو درباره نا پاکی‌ای سخن می‌گوید که با لمس کردن جسد مرده بر یک یهودی عارض می‌شود، حتی اگر این امر نادانسته باشد. آیه ۳ درباره ناپاکی‌ای صحبت می‌کند که با لمس کردن شخص جذامی عارض می‌شود، کسی که زخم پیشرونده یا غیره دارد. آیه ۴ درباره وعده و یا قولهای نسنجیده‌ای که شخص بعداً نمی‌تواند انجامش دهد صحبت می‌کند.

قربانی: سه نوع قربانی برای این گناهان بود، با توجه به توانایی تقدیم کننده: یک بره یا بز نر ــ برای قربانی جرم (آیه ۶)؛ دو فاخته یا دو جوجه کبوتر، یکی برای قربانی گناه و دیگری برای قربانی سوختنی (آیه ۷)؛ ده یک ایفه آرد نرم، بدون روغن و کندر (آیه ۱۱). این قربانی در استطاعت اشخاص فقیر بود. به همین شکل هم هیچکس از بخشش در مسیح محروم نشده است. سؤالی که در آیات ۱۱-۱۳ به ذهن خطور می‌کند این است که «چگونه ممکن است که آرد به عنوان یک قربانی گناه کفاره گناه شود درحالیکه می‌دانیم بدون ریختن خون بخشش نیست؟» (عبرانیان ۹: ۲۲). پاسخ آن این است که این هدیه بر روی مذبحی که بر رویش خون بود سوزانیده می‌شد، این خون باعث می‌شد ارزش خون قربانی را به آرد بدهد.

وظایف تقدیم کننده: پیش از هر چیز او به گناه خود اعتراف می‌کرد (آیه ۵)، سپس قربانی خود را نزد کاهن می‌آورد (آیه ۸).

وظایف کاهن: در مورد بره و یا بز ماده، تقدیم کننده طبق دستورات قربانی باب ۴ آنها را تقدیم می‌کرد. اگر قربانی دو پرنده باشند، ابتدا یک پرنده را به عنوان قربانی گناه تقدیم می‌کرد، سر آن را از تن جدا کرده و خون آن را بر مذبح می‌ریخت، و بقیه آن را بر پایه مذبح می‌ریخت (آیات ۸-۹). سپس پرنده دوم را به عنوان قربانی سوختنی می‌گذرانید، و آن را کاملا بر مذبح می‌سوازند (آیه ۱۰). اگر قربانی آرد نرم بود؛ کاهن مشتی از آن را می‌گرفت و آن را بر روی قربانی سوختنی می‌سوزاند. او آن را بر روی قربانی‌ای که خونش ریخته شده بود می‌سوزاند، و از این رو به آن ماهیت قربانی گناه می‌بخشید (آیه ۱۲).

توزیع قربانی: سهم خداوند هر آنچه که بر روی مذبح سوزانیده می‌شد بود. کاهن نیز باقیمانده را می‌گرفت (آیه ۱۲).

قربانی جرم (عبری ãshãm ) در ۵: ۱۴ – ۶: ۷ شرح داده شده است. وجه تمایز این قربانی این بود که باید پیش از انجام قربانی برای گناهی که انجام شده بود غرامت پرداخت می‌شد (۵: ۱۶).
این قربانی چند نوع گناه را پوشش ‌می‌داد. خطا بر علیه خدا: دریغ داشتن چیزهایی که از آن خداوند بود ــ ‌ده یک و هدایا، وقف ‌نخست زادگان، و غیره (۵: ۱۴). انجام سهوی برخی از اعمالی که خداوند منع کرده بود (۵: ۱۷)، و احتمالا اعمالی که مستلزم غرامت بود. «در مواردی که مشخص نبود چه کسی مرتکب اشتباه شده است، شخصی که در این مورد وسواس داشت خود یک قربانی جرم نیز تقدیم می‌کرد» (یادداشتهای روزانه انجمن کتاب مقدسه)