نان روزانه ۱۴ فروردین ۳ آوریل

تفسیر لاویان فصل ۲

۱ – ب. هدیه آردی (باب ۲)

هدیه آردی (عبری minhāh ) از آرد گندم و یا دانه‌های دیگر بود.

هدیه: هدیه آردی دارای انواع گوناگون بود: آرد نرم؛ به همراه روغن و کندری که بر روی آن ریخته می‌شد (آیه ۱). این آرد پخته نمی‌شد بلکه مشتی از آن بر روی مذبح سوزانیده می‌شد (آیه ۲). نان یا کیکها سه نوع مختلف بودند: (الف) پخته شده در تنور (آیه ۴)؛ (ب) پخته شده بر ساج مسطح (آیه ۵)؛ (پ) پخته شده بر تابه (آیه ۷)؛ ترجمه‌های KJV و RSV واژه «تابه» را بکار برده‌اند اما برخی معتقدند که این قربانی در آب جوشانیده می‌شد، همچون پودینگ(. همچنین هسته‌های گندم نیز که نمادی از نوبرها بودند در آتش برشته می‌شدند (آیه۱۴). آیه ۱۲ اشاره دارد به یک قربانی خاص (۲۳: ۱۵-۲۱) که نباید بر مذبح سوزانیده می‌شد چرا که در خود خمیر مایه داشت.
در این قربانی‌ها نباید هیچ خمیر مایه و یا عسلی به کار می‌رفت (آیه ۱۱). اینها بر تخمیر و شیرینی طبیعی اشاره داشتند. اما باید نمک افزوده می‌شد، چرا که نشانه‌ای میان عهد خدا با اسرائیل بود. و آن نمک عهد نامیده می‌شد (آیه ۱۳)، و نشانی بود از اینکه عهد را نمی‌شد شکست. برای اشارات دیگر در این مورد نگاه کنید به اعداد ۱۸: ۱۹؛ دوم تواریخ ۱۳: ۵؛ حزقیال ۴۳: ۲۴ .

وظایف تقدیم کننده: او هدیه را در خانه آماده می‌کرد و آن را نزد کاهن می‌آورد (آیات ۲، ۸).

وظایف کاهن: کاهن هدیه را بر مذبح تقدیم می‌کرد (۶: ۱۴)؛ سپس او مشتی از آن را می‌گرفت و این مشت یادبود را بر روی مذبح می‌سوزانید (آیات ۲، ۹).

توزیع هدیه: این «مشت آرد» که به همراه کندر بر روی مذبح سوزانیده می‌شد، از آن خداوند بود و کاهن اجازه داشت بقیه هدیه را به عنوان خوراک برای خود نگاه دارد (آیات ۳، ۱۰). کاهن وقت می‌توانست تمام چیزهایی را که در تابه پخته شده بود برای خود بردارد (۷: ۹). همه چیزهایی که با روغن مخلوط شده بود و هر چه که خشک بود به دیگر کاهنان تعلق داشت (۷: ۱۰)؛ تقدیم کننده هیچ سهمی از هدیه خود نداشت.
شخصی که هدیه آردی را می‌آورد در واقع با فراهم کردن چیزهای خوب زندگی که آرد، کندر، روغن (و شراب در موارد قربانی شراب) نمادی از آنها بود سخاوت خدا را اذعان می‌کرد.

از نظر نماد شناسی این قربانی از کمال اخلاقی زندگی نجات دهنده ما سخن می‌گوید (آرد نرم(؛ نه اثری از شرارت داشت (بدون خمیر مایه(، برای خدا خوشبو (کندر(، و پر از روح‌القدس بود (روغن). نویسنده این سرود این موضوع را به زیبایی بیان می‌کند:
زندگی، زندگی پر از محبت او، عطر خوشبو و مقدس پراکنده ساخت!
زندگی، همراه با آن تاج خشن زمین، اما فنا ناپذیر و شیرین!
زندگی ، از صورت پر محبت خدا، پر جلال اما فروتن،
می‌درخشد تا ما را فرو گیرد، خداوند، به پاهایت می‌افتم!
اف. آالبن (F. Allaben)