نان روزانه ۱۴ اسفند ۵ مارچ

تفسیر خروج فصل ۱۳

۱۳: ۱-۱۵ خدا نخست زادگان اسرائیلی را از مرگ در مصر نجات داد؛ بنابراین، باید نخست زادگان انسان و حیوانات برای خدا تقدیس می‌شد چرا که به او تعلق داشتند. نخست زادگان پسر کاهنان خدا شدند، تا اینکه بعدها طایفه لاوی برای این خدمت تخصیص داده شد. نخست زاده حیوانات نیز باید در سال به خدا تقدیم می‌شدند. نخست زاده حیواناتی همچون الاغ که ناپاک بود نمی‌شد برای خداوند قربانی شود؛ از این رو باید با مرگ یک بره فدیه می‌شد؛ به عبارتی بره باید به جای آن کشته می‌شد. اگر برای الاغ فدیه داده نمی‌شد، پس باید گردنش شکسته می‌شد. این حق انتخابی بود میان فدیه و مرگ. بعدها تدبیری اندیشیده شد تا الاغ با پول فدیه شود (لاویان ۲۷: ۲۷؛ اعداد ۱۸: ۱۵). همچنین نخست زاده‌ای که در گناه متولد می‌شود باید فدیه می‌شد، و بهای آن پنج مثقال نقره بود (اعداد ۱۸: ۱۶). این عمل درواقع یادآور وضعیت اخلاقی ناپاک انسان در برابر خدا بود.

همانگونه که تقدیس نخست زادگان از وقف به خدا سخن می‌گویند، همچنین جشن نان فطیر از پاکی اخلاقی‌ای که از قوم نجات یافته انتظار می‌رود سخن می‌گوید. زیرا قوم باید به مدت هفت روز از نان فطیر می‌خوردند، و خانه‌هایشان باید عاری از مایه خمیر باشد. هم تقدیس نخست زاده و جشن نان فطیر باید موضوع تعلیم نسلهای آینده باشند، اینکه چگونه خداوند قوم خود را از مصر رهانید.

۱۳: ۱۶ سپس یهودیان از آیات ۹ و ۱۶ برداشت تحت الفظی‌ای به عمل آوردند و پیشانی بندها و یا دستبندهایی برای خود ساختند، و یا جعبه‌های کوچک چرمی که قسمتی از کلام خدا در آن بود، و آنها را به پیشانی و کمرهای خود بستند. اما مفهوم روحانی آن این است که تمام اعمال (دست) و خواسته‌های (چشم) ما بر طبق کلام خدا باشد.

۱۳: ۱۷-۲۰ مستقیم‌ترین مسیر از مصر به کنعان باید از سرزمین فلسطین صورت می‌گرفت، تقریباً یک سفر دو هفته‌ای در امتداد نوار ساحلی که به نام «مسیر ساعتها» مشهور بود. اما این مسیر بسیار شلوغ و پر رفت و آمدی بود و لشکر مصر دایما بر آن اشراف و حاکمیت داشتند. خدا برای اینکه قوم خود را از حملات متعدد که موجب دلسردی آنها می‌شد حفظ کند، آنها را به سوی مسیر جنوبی و شبه جزیره سینا هدایت نمود. بنی اسرائیل به ترتیب و نظم حرکت می‌کردند. همچنین استخوانهای یوسف را همراه خود به کنعان می‌بردند، همانگونه که جد آنها گفته بود. سی. اف. فیفر (C. F. Pfeiffer) می‌نویسد:

واژه کتاب مقدسی برای دریایی که در مقابل بنی اسرائیل باز شد «یام صوف» است، که به طور تحت الفظی به معنای «دریای نی» است (خروج ۱۳: ۱۸). ناحیه‌ای که اکنون به نام دریاچه‌های تلخ معروف است احتمالاً با دریای سرخ در دوران کهن ارتباطی دارد، از این رو «بحر قلزم» را معادل «دریای سرخ» قرار داده‌اند. نظریه‌های بسیاری در مورد محل دقیق عبور قوم اسرائیل از دریا وجود دارد، اما هیچ یک از این نظریه‌ها نتوانسته‌اند مورد پذیرش واقع شوند.

۱۳: ۲۱-۲۲ حضور خداوند در میان قوم توسط ستونی از ابر در روز و ستونی از آتش در شب. متیو هنری (Matthew Henry) اینها را «وجود مسلم و دایمی معجزات» نامیده است. این جلال فرو رفته در ابر را در عبری شیخینا نامیده‌اند که به معنای سکونت است. ستون (ابر) نشانی از هدایت قوم توسط خدا و حفاظت او از آنها در مقابل دشمنانشان است (خروج ۱۴: ۱۹، ۲۰). هر دوی اینها تصویر زیبایی از خداوند عیسی مسیح هستند